Objective-C – obiektowy język programowania, który powstał jako rozszerzenie języka C, dodając do niego wsparcie dla programowania zorientowanego obiektowo. Objective-C został opracowany w latach 80. przez Brada Coxa i Toma Love’a, a następnie zyskał popularność jako główny język programowania dla systemów macOS i iOS firmy Apple przed pojawieniem się Swift. Objective-C jest nadal używany do rozwijania starszych aplikacji oraz współpracuje ze Swift, co pozwala na integrację obu języków w jednym projekcie.
Kluczowe cechy Objective-C:
- Obiektowość – Objective-C rozszerza C o mechanizmy programowania obiektowego, takie jak klasy, dziedziczenie, polimorfizm i metody obiektowe.
- Dynamiczne typowanie – język pozwala na dynamiczne przypisywanie typów obiektom w czasie wykonywania programu, co zwiększa elastyczność aplikacji.
- Wysyłanie wiadomości – w Objective-C wywoływanie metod odbywa się przez tzw. „wysyłanie wiadomości” (message passing), co pozwala na większą dynamikę w wywoływaniu metod w porównaniu do tradycyjnych metod w C++.
- Interoperacyjność z C – Objective-C jest w pełni zgodny z C, co pozwala programistom na korzystanie z funkcji C oraz bibliotek bezpośrednio w kodzie Objective-C.
Objective-C przez wiele lat był podstawowym językiem do tworzenia aplikacji na platformy Apple, takie jak iOS i macOS, ale z czasem został zastąpiony przez Swift, choć wciąż ma zastosowanie w starszych projektach oraz tam, gdzie potrzebna jest integracja z kodem napisanym w C.
